Turn Right Here... by Jack Wilson in Esperanto

~
Turnu maldekstren chi tie…
far Jack Wilson

Turnu maldekstren chi tie…
Mia patro ne kredis min
Do mi faris kontrakton kun li:
Se mi eraros, li farus g’in en lia maniero.
Nun, turnu dekstren…
Li ne opiniis, ke estus eble, ke, je kvin…
Turnu maldekstren…
Jen!
Li ne atendis, ke mi povas gvidi lin la tutan vojon de hejmo
Al la laktbieno tre preter Magnolia Park.
Mi ankau povis ligi miajn proprajn s’uojn.

elangligis Jack Wilson
~

P is for Peas by MFK Fisher in Esperanto

~
P Estas por Pizoj

far M. F. K. Fisher

. . . KOMPRENEBLE! kaj pro kelkaj kialoj pro kiuj la plej bonaj pizoj, kiujn mi iam mang'is en mia vivo estis, vere, la plej bonaj pizoj, kiujn mi iam mang'is en mia vivo.
C'iuj bonaj kuiristoj, de Fanny Farmer g'is Escoffier, konsentas pri tri aferoj rilataj al tiuj delikataj mesag'antoj al niaj palatoj de la bonkora ter-patrino: ili devas esti tre verdaj, ili devas esti fres'e kolektitaj, kaj ili devas esti sens'elig'itaj je la precize lasta sekundo de la precizelasta minuto.
Miaj pizoj, tio estas, tiuj, kiuj atingis preskau' nekredeblan pinton de perfekto, afero kiu plej probable ne okazos denove, plenumis tiujn tri gastronomikajn devojn g'is nivelo de preskau' ridinda g'usteco. Eblas, tamen, ke ec' tiu teknika perfekteco ne sufic'us sen la mistera kunfandig'o, tiun solan fojon, de vetero, loko, aliaj malsatoj ol tiuj de mi. Ja, mi povas kompari felic'egon kun preskau'a felic'ego, c'ar mi ofte, benata mi, mang'is exterordinarajn verdajn pizojn.
Iam, ekzemple, mia avino kuris eksterdomen en s'ian g'ardenon, plenigis s'ian antau'tukon je la plej korpulentaj gus'oj, sidis spasme balancig'ante kun ia nervoza gajeco por kelketaj minutoj ilin sens'eligante--kaj antau' ol ni konsciis, s'i estis jam metinta sur la blank-kovritan tablon rondan teleron da pizoj en kremo. Ni mang'is tiujn per niaj kuleroj, tion ni neniam povis hejme! Eble tio aldonis al ilia fragila, kortus'a gusto, sed ne multe: ili estis vere bonaj.
Kaj ankau' iam en Parizo, en junio (kia gurdita sed mirinda kombinaj'o de la iome tro altetaksata motivo pri tempo-kaj-loko!), mi meztagmang'is c'e de-Foyot, kaj en la mezluma c'ambro, kie forcejaj rozoj staris sur c'iu tablo dum la preciza monato en kiu rozoj grimpas sensence ekstere sur c'iu latlatiso, mi spektis la c'efkelneron, tiel kapabla kiel magiisto, sekigi pizojn per flamo en ampleksa pato, aldoni tion kio s'ajnis esti egala pezo da butero, kio preskau' videble elsendis nebulon de aero dolc'-odora je fojno kaj herbokampo, kaj poste kirli la tuton.
C'e la fino, li faris teatran trompon, pli por amuzi sin mem ol min, sed mi sidis gapante, kaj mi ankorau'
povas vidi la arkon de etaj verdaj legomoj flui supren en la aeron kaj poste fali, kun kontentiga s'us'o, re en la paton proksimume tri au' kvar futojn for de kie ili ekflugis. Mi ekenspiris, la c'efkelnero riverencis etete sed iomete fiere, kaj poste ni faradis la relative ordinaran aferon servadi, frandi, kaj mang'adi.

Tiuj petits pois au beurre[1] estis, kiel tiuj de mia avino, a la creme mode d'Iowa[2], bonaj--tre bonaj. Ili igis min konsideri parafrazi la komenton de Sidney Smith pri fragoj, kaj diri: "Sendube, Dio povis krei pli bonan pizon, sed sendube Li tion neniam faris."
Estis, tamen, antau' la jaro en kiu mi komencis, je printempa dato lau'e al strikta lokala kutimo, kreskig'i pizojn en kruta terasa g'ardeno inter la vinberejoj inter Montreux kaj Lausanne, c'e la lago G'eneva.
La vetero s'ajnis perfekta por planti g'is Majotago, kaj mi jam pretigis la sekajn pizojn, la palisojn por
starigi. Sed Otto kaj Jules, miaj mentoroj, neis tiel severe, ke mi promesis atendi g'is la dekkvina de majo, kiu povas esti nomata la tago por la plantado de pizoj en almanakoj de svisujo. Ili pravis, kompreneble; ni spertis ekfridon' kiu nigrigus ian ajn s'oson c'irkau' la dekan de majo. Lau' mia memoro, ankau' la luno, g'ia levig'o, kaj j'etvers'o da hajls'tonoj envenis la scenejon.
Tiam, je la dekkvina de majo, balzama dolc'a tago, se iam ajn mi tian vidis, miaj semoj eniris en la varmetan, bonvenantan teron, kaj mi povis konsenti kun malnova g'ardena manlibro kiu diris, "Eble nenia legomo plantig'as kun pli granda anticipo . . . , c'ar malpaciancas la febro frue planti' ."
Post semajno mi plantis alian vicon, kaj tiel plu por monato, kaj ili kondutis lau' sia naturo, kio estas unu el la plej kontentigaj aferoj kiu eble povas okazi al g'ardenisto, c'u novico kaj entuziasma, c'u profesiulo kaj veterokaduka. Tiam venis la stele markita tago: okazo por tio, kiun mia avino nomus "la unua masumo da pizoj."
La domo c'e Le Paquis ankorau' konstruig'adas, formoj de c'ambroj sed nenia tegmento, neniaj fenestroj, latlatisoj c'ie sur la larg'a teraso alte super la lago, la praag'a pomarbo peze s'arg'ita je butono-grandaj verdaj fruktoj, prunoj kolorig'antaj sur la branc'oj c'e la fora fino apud la herbokampeto, tiel surprize lokita inter la vinberejoj kiuj donis al Le Paquis sian nomon.
Ni metis puran tolon, rug'an kaj blankan, sur unu el la tabloj de la c'arpentistoj, kaj ni iedbatis lignajn buklojn flanken por krei spacon por niaj piedoj malsuper la seg'oj, kiuj estis alportitaj supren dis de la apartamento c'e Vevey. Mi arang'is akvoglasojn, telerojn, mang'ilaron, glatajn, negladitajn bus'tukojn dolc'ajn de la herbokampa herbaj'o sur kiu ili estis sekig'intaj.
Dum iuj el ni klinis super la nan-pizaj arbedoj kaj j'etis la krustajn gus'ojn en la korbojn, aliaj konstruis fajrejon el s'tonoj kaj kelke da tegoloj kus'intaj c'irkau'e kaj faris viglan etan fajron. Mi havis egan kaldronon kiu enhavis fontakvon en la fundo, preskau' boletantan, kaj, c'e mano salon kaj pipron kaj buleton da fajna butero. Poste, mi metis la botelojn de Dezelay en la s'prucfontanon, sub la eternan s'prucon de glacia monta akvo, kaj kuris malsupren por peri inter la rikoltantoj kaj mia patrino, kiu sidis sens'eligante pizojn el la korbo sur sia sino en la poton inter siaj piedoj, s'iaj fingroj tiel atentaj kaj facilmovaj, kiel tiuj de puntisto.
Mi impetis supren kaj malsupren lau' la krutaj terasoj kun la korboj, kaj mia patrino g'emis kaj poste zumis g'oje kiam alia aperis, kaj sube mi povis au'di mian patron kaj niajn mikojn malbeni egale g'oj'e iliajn torditajn dorsojn kaj dolorajn femurojn, dum la pizoj defalis de la tigoj en la korbojn kun eta sono au'debla en tiu senmova alta aero, tiel multaj centoj da futoj super la dista kaj tute silenta Leman. Eke ig'is preskau' krepusko. La lasta sunlumo sur la Dents du Midi estis fajre-rug'a, kaj enhavis nemezureblan malvarmecon.

"Tempo, sinjoroj, tempo," mia patrino alvokis kun neekcercita kaj mirinda imito de kornvala vers'knabino.
Ili venis kun dankoplena rapideco supren lau' la krutaj vojoj, kun preskau' malplenaj korboj, kaj mieno de memkontenta sukceso sur la vizagoj. Ni impetis tra la resto de la sens'eligado, kaj tiam dum ni mang'is volvitan prosciutto-on[3] kaj drinkis svisan amaraj'on au' brandon kaj sodon au' s'ereon, lau' niaj diversaj kutimoj, mi rapidis al la eta fajrejo kiel kuriero de la dekoka jarcento je sekreta komisio plej grava, kun la poto zorge forte tenata antau' mi.
Mi agitis la fajron. Kiam la apenau'a duoncolo da akvo bolig'is, mi enj'etis la pizojn, almenau' ses kvartojn au' pli, kaj frapmetis la pezan kovrilon kvazau' diablo eble eskapus. Tuj kiam la vaporo aperis, mi freneze skuis la tuton. Iu alportis al mi mincan buklon da roza s'inko kaj glason da vino malvarma de la s'prucilo. Revivig'inte, se tio ankorau' pli eblus, mi skuis la poton denove.
Mi rigardis supren al la teraso, h'aoso de segitaj traboj, betonmiksatoroj, kaj malplenaj sardin-ladskatoloj forlasitaj el la meztagmang'oj de la laboristoj. Tie sidis la pleja parto de la homoj en la mondo kiujn mi amas, en maldensa lumo kiu estis roza je Alpa lumeto, blua je vualo el pina fumo de la fajrejo. Iliaj voc'oj kantis kun aparta disteco en la klaran aeron, kaj subite trans la kurbo de la Malsupra Kornis'o bovino en la fruktarbaro de Monsieur Rogivue movis sian kapon inter la kampaj floroj kaj skuis sian sonorilon lau' malrapida, melodia ritmo, ia himno. Mia patro levis sian vizag'on pro la dolc'a sono kaj, kun pugnoj tute makulitaj de pizosuko, pasie diris, "Je Dio, mi sentas min bone!" Mi sentis min preskau' plore.
La pizoj nun finpretig'is. Post alia skuo mi ekprenis la kovrilon kaj enj'etis grandan brikon da butero, kiu surhavis bareliefon pri William Tell. Mi enskuis salon, enmuelis pipron, kaj tiam kirlis la poton super la malaltaj flamoj g'is Tell malaperis. Poste mi kuris freneze, supren la vojon lau'ata de kandatufo(4) kaj rozoj, preter la akvofonto kie la boteloj alloge brilis tra la kristala akvo, al la tablo.
Etaj g'isbrune rostitaj kokinoj kus'as sur c'iu telero, la plej bonaj kiujn mi iam ajn mang'is, pretigitaj por mi tiun posttagmezon de Madame Doellenbach de la Vieux Vevey kaj ne fridigitaj poste, sed lasitaj malvarmig'i en siaj propraj efemere delikataj sukoj. Estis salato de montaj laktukoj. Estis honesta pano. Estis pleno da kristala vino tia, kian Brillat-Savarin priskribis rok-akveska, sufic'e allogan por igi ec' hidrofobon trinki. Poste estis fromag'o, Emmenthaler kaj kontrabanda Reblochon . . .
. . . Kaj pli poste ni promenis reve for, lau' La Supera Kornis'o al kafeja teraso, kie ni sidadis spektante piroteknikaj'ojn malproksime trans la lago c'e Evian, kaj trinkante cafe' noir-on kaj tre delikatan fine-on. Sed tio, kio ja gravis, kio fajfis la altan neforgeseblan melodion de perfekto, estis la pizoj, kiuj venis el sia varma poto sur niajn dikajn c'inajn telerojn en nebulo, ia miasmo, de c'io, kion iu ajn el ili iam ajn dezirus ec' en song'o. Mi memoris la tri basajn nepraj'ojn, lau' Fanny Farmer kaj Escoffier . . . kaj denove mi memoris Sidney Smith, kiu iam diris, ke lia ideo pri La C'ielo (kaj li estis kleriko!) estis pate' de fois gras en la sonado de trumpetoj. La mia, tiu-nokte kaj ankau' c'i-nokte, estas fres'aj g'ardenaj pizoj, deprenitaj kaj sens'eligitaj de miaj amikoj, en la sonado de bovsonorilo.

1. Franca: etaj pizoj en butero
2. Franca: en kremo lau' la modo de Iowa
(Iowa estas Usona mezoksidenta s'tato)
(la frazo estas s'erceto)
3. Itala: mince tranc'ita s'inko
4. Botana: Candytuft

elangligis Jack Wilson
~

The Mouse by Saki in Esperanto

~
La Muso
fae Saki (H. H. Munro)

Theodoric Voler edukatis, de infaneco g'is la limigaj'oj de mezag’o, de amema patrino kies c'efa zorgo estis sekurigi lin kontrau' tio, kion s’i nomis la pli krudaj realaj'oj de la vivo. Kiam s’i mortis, Theodoric estis sola en mondo kiu estis tute reala, kaj tre multe pli kruda ol li kredis, ke g'i bezonas esti. Al viro kun lia temperamento kaj edukado, ec’ simpla fervoja vojag’o estis farc’ita kun etaj g’enoj kaj minoraj malpacoj, kaj kiam li arang'is sin komforte en dua-klasa kupeo je septembra mateno, li sentis sin c’agrenita kaj rimarkis g’eneralan mensan konsternon. Li log’is en rurala vikarejo, la log’antoj de kiu estis nek brutalaj, nek bakh’emaj, sed la regado de la doma establaj'o estis tiel maldiligenta, ke g'i invitis h’aoson. La ponea kales’o portonta lin al la stacidomo neniam estis g’uste mendita, kaj, kiam la momento por lia foriro proksimig’is, la faktoto kiu devis alporti la necesan artiklon, ne troveblis. Theodoric, silente sed nau’zegig'e, konstatis, ke li devis kunlabori kun la filino de la vikaro en la tasko jungi la poneon, kio devigis lin palpi cirkau’e en malluma eksterkonstruaj’o nomita stablo, kiu odoris tia--krom en loketoj kie g’i odoris je musoj. Sen esti tima al musoj, Theodoric klasis ilin inter la pli krudaj aferoj de la vivo, kaj pensis, ke Providenco, per eta praktiko de morala kurag’o, eble antau’longe rimarkus, ke ili ne estas nemalhaveblaj, kaj Li demisiigus ilin. Kiam la vagonaro elglisis el la stacidomo, la nervoza imagado de Theodoric akuzis lin je elspirado de malforta odoro de stablokorto, kaj eble je montrado de mucida pajlero au’ du sur liaj precize brositaj vestaj'oj. Bons’ance, la nura alia okupaj'o de la kupeo, sinjorino ag’e simila al li, s’ajnis preferi dormeti ol disskrutinii; la vagonaro ne devus halti g’is atingo de la finstacio post horo, kaj la kales’o estis eksmoda, kaj ne havis pordon al la koridoro, do neniaj aldonaj vojag’antoj sin trudus en la semiprivatecon de Theodoric. Tamen, la vagonaro apenau’ atingis sian normalan rapidecon kiam li malvolonte sed vigle rimarkis, ke li ne estas sola kun la dormanta sinjorino; li ec’ ne estis sola en siaj propraj vestaj’oj. Varmeta, rampa movado trans lia hau'to indikis la nebonvenan kaj multe priindignitan c'eeston, nevidatan sed kortus'an de disvaganta muso, kiu evidente hastis en sian nunan retretejon dum la epizodo de la jungado de la poneo. S’telemaj stamfoj kaj skuoj kaj senbride direktitaj pinc’oj malsukcesis delokigi la trudanton, kies moto s’ajnis esti Excelsior; kaj la lau'leg'a okupanto de la vestaj’oj kus’is malantauen kontrau’ la kusenojn kaj klopodis rapide evoluigi metodon por fini la dualan posedon. Estis nepenseble, ke li dau’rus por tuta horo en la horora rolo de Rowton Domo[1] por vagaj musoj (lia imago jam duobligis la plurojn da fremdaj invadoj). Aliflanke, nenio malpli drasta ol parta demetado de liaj vestaj’oj ebligus lin forj'eti la turmentanton, kaj demeti en la c’eesto de sinjorino, ec’ por tiel lau’dinda celo, estis ideo kiu igis la orelpintojn piketig'adi kaj rozig’i de mizera honto. Li neniam povus ebligi sin akcepti ec' la mildan montron de retaj s'trumpetoj antau’ la bela sekso. Tamen--la sinjorino en tiu kazo s’ajnis profunde kaj sekure dorma; la muso, aliflanke, s’ajnis klopodi fari grandan turneon dum kelkaj perfortaj minutoj. Se ekzistas vero en la teorio de transmigrado, tiu aparta muso certe estis, en antau’a stato, membro de la Alpa Klubo. Foje, en g’ia avido, g’i perdis sian piedtenadon kaj glitis proksimume duoncolon; kaj tiam, pro timo, au’ pli probable pro kolero, g’i mordis. Theodoric estis incitita provi la plej au’dacan entreprenon de sia vivo.

Karmezinig’ante en la koloron de betoradiko kaj tenante angoran observadon de sia dormanta kunvojag’anto, li rapide kaj senbrue fiksis la randojn de sia fervoja tapis’eto al la rakoj c'e ambau’ flankoj de la kales’o, por ke fidinda kurteno pendu transverse de la kupeo. En la streta vestejo kiun li tiel improvizis, li procedis hastege malimpliki sin iome kaj la muson tute el la c'irkau'anta tegaj’o tvida kaj duon-lana. Kiam la malimplikita muso freneze eksaltegis sur la plankon, la tapis’o, elglitinte el siaj ligoj c'e ambau’ flankoj, aldone elsuprig’is kun kor-kazeiga plau'do, kaj preskau’ sammomente la vekita dormantino malfermis siajn okulojn. Kun spasmo preskau’ pli rapida ol tio de la muso, Theodoric kaptosaltis al la tapis’o kaj hau’lis g’iajn ampleksajn faldojn g’ismentone antau' lian malmuntitan memon dum li kolapsis en la pli foran angulon de la kales’o. La sango hastis kaj batadis en la vejnoj de lia kolo kaj frunto, dum li atendis mute, ke la komunika drato ig'u tirita. La sinjorino, tamen, kontentigis sin en silenta fiksrigardo kiu celis al s’ia strange dampita akompananto. Kiom s’i vidis, Theodoric demandis al si; c'iakaze, kion en la mundo s’i opinius pri lia nuna pozo?

“Mi pensis, ke mi suferas de frosto,” li riskis urge.

“C’u? Mi bedau’ras,” s’i respondis, "mi j’us estis petonta, c’u vi malfermus la fenestron"

“Mi imagas, ke g’i temas pri malario,” li aldonis. Liaj dentoj ete klakadis tiom pro timo kiom pro la deziro subteni lian teorion.

“Mi havas iom da brando en mia valizo, se vi bonvole mallevus g’in por mi.” diris lia akompanantino.

“Ho, ne--mi celas diri, ke mi neniam prenas ion ajn por g’i,” li sendubigis s’in serioze.

"Mi supozas, ke vi kaptis g'in en la tropikoj?"

Theodoric, kies kono pri la tropikoj limig'is al jara donaco de kesto de teo de onklo en Cejlono, pensis, ke ec’ la temo, malario forglitadas de li. Li scivolis, c’u li eble povus riveli la veron al s’i en etaj sinsekvaj partoj?

“C’u vi timas al musoj?” li probis, ig’ante, se eblas, pli skarlata en la vizag’o.

“Nur kiam ili venas en grandaj grupoj. Kial vi demandis?”

"Unu rampadis en miaj vestaj’oj j’us antau'e,” diris Theodoric en voc’o kiu s’ajnis apenau' lia. “Estis tre delikata afero.”

“Devus esti, se vi portas viajn vestaj’ojn e’c iome strec’ite,” s’i observis. “Sed musoj havas strangajn ideojn pri komforto.”

“Mi devis forigi g’in dum vi dormis,” li dau’rigis. Tiam, kun engluto, li aldonis, “kio kau'zis mian nunan ko-ko-kondic’on.”

“Certe, forigi unu etan muson ne povus krei froston.” s’i ekkriis, kun s’ercemo kiun Theodoric opiniis abomeninda.

Evidente s’i rimarkis lian embarason, kaj g’uis lian konfuzon. La tuta sango en lia korpo s'ajnis arig'i en unu densig'antan rug'ig'on, kaj angoro de c’agreno, kiu estis pli malbona ol multego da musoj, rampis supren kaj malsupren trans lia animo. Kaj tiam, kiam kontemplado komencis aserti sin, absoluta teruro anstatau’is humilon. C'iu-minute la vagonaro rapidis pli laj pli proksimen al la densa kaj pelmeloza finstacio, kie dekduoj da spionaj okuloj anstatau'os la unu paralizigan paron, kiu spektadas lin el la fora angulo de la kupeo. Povos okazi unu eta malespera s'anco dum la venontaj kelkminutoj. Lia kunvojag’anto eble refalus en benan dormon. Sed, dum la pulsado de la minutoj, tiu oportuno forflusadis. La kas'a ekrigardo, kiun Theodoric faris al s’i de tempo al tempo rivelis nur fiksrigardan vekplenecon.

“Mi pensas, ke ni nun proksimig’as,” s’i postnelonge observis.

Theodoric jam rimarkis kun kreskanta teruro la ripetig’antajn vicojn de etaj, malbelaj log’ejoj kiuj heroldis la finon de la vojag’o. S'iaj vortoj agas kiel signalo. Kiel c’asita besto kiu foriras kas’ejon kaj rapidas freneze al alia haveno de momenta sekuro, li forj’etis sian tapis’on, kaj luktis freneze en siajn tau’zitajn vestaj'ojn. Li rimarkis tedajn suburbajn staciojn hasti preter la fenestro, sufokan, batan sensacion en lia gorg’o kaj koro, kaj frostan silenton en tiu angulo al kiu li ne riskis rigardi. Tiam, kiam li resinkis en sia seg’o, vestita kaj preskau’ delira, la vagonaro malrapidig'is g'is lasta rampo, kaj la virino parolis.

“C’u vi havus la g'entilecon,” s’i petis, “akiri portiston por entaksiigi min? Bedau’rindas g’eni vin kiam vi sentas vin malsane, sed esti blinda kau’zas onin esti tiel senhelpa c’e fervoja stacio.

Fino

[1] Rifug'ejo por malric'aj viroj.

elangligis Jack Wilson
~

Sabras Que Te Quiero by Teddy Fregoso in Esperanto

~
Vi Konos Mian Amon
(Sabras Que Te Quiero)
far Teddy Fregoso

Kiam miaj noktoj povas paroli al vi, kaj diri, kio vi estas por mi,
Kiajn aferojn ili diros al vi… Kiom da aferoj vi lernos pri mi…

Mian amon,
Vi konos mian amon,
Amo tia,
Neniam ekzistis,

Ke la okuloj,
Neniam ja ploris
Kiel en la nokto,
Kiam mi diris, adiau'.

Ke mi deziras,
Reveni al vi,
Teni vin c'e mi;
Vivi nian amon.

Mian amon,
Vi konos mian amon,
Vi 'stas mia vivo, nirvano, c'ielo.

elangligis Jack Wilson
~

Girl from Ipanema by Jobim et al in Esperanto

~
Virino de Ipanema

far Jobim/Gimbel/DeMoraes

Alta kaj bronza, kaj juna kaj bela,
Virino de Ipanema mars'adas,
Kaj kiam s'i pasas, pasatoj c'iuj u...as,
Kiam s'i mars'as, s'i ig'as la sambo,
S'i svingas uminde, s'ancelas tre milde,
Do kiam s'i pasas, pasatoj c'iuj u...as.
Aaa...mia tristo sentig'as,
Mi amas s'in... kiel mi dirus?
Jes, mia koro trafig'as,
Sed c'iutage, kiam mars'as s'i maron,
S'i vidas ne min sed la foron,
Alta (kaj) bronza, (kaj) juna (kaj) bela,
Virino de Ipanema mars'adas,
Kaj kiam s'i pasas, mi ridetas-
Sed s'i ja ne vidas, (ja ne vidas,)
(S'i j'us ja ne vidas, neniam min vidas.)

elangligis Jack Wilson
~

Mary Had a Little Lamb in Esperanto

~
Manjo havis s'afideton
anonimo

Manjo havis s'afideton
s'afideton
s'afideton
Manjo havis s'afideton
Lano neg'e blankis.

C'ien, kien Manjo iris,
Manjo iris,
Manjo iris.
C'ien, kien Manjo iris,
S'afideto flankis.

S'in lernejon sekvis g'i.
Sekvis g'i.
Sekvis g'i,
S'in lernejon sekvis g'i,
Ja tre malregule.

Igis infanojn ridi kaj ludi,
Ridi kaj ludi,
Ridi kaj ludi,
Igis infanojn ridi kaj ludi,
Vidi s'afidon lerneje.

[Kanto por infanoj]

elangligis Jack Wilson
~

Smoke Gets in Your Eyes by Jerome Kern in Esperanto

~
Okulojn Fumo Venas

far Jerome Kern

Ili demandis, c'u mi sciis,
C'u mia amo fidis,
Mi respondis rapide,
io en mi c'i tie ,
Estas prikredende.
Ili diris, ke vi ja trovos,
Amantoj ne vidi povos,
Konstati vi komprenas,
vi devi kompreni penas,
Okulojn fumo venas.
Mi incitis
kaj mi g'oje ridis,
Imagu!, oni dubis mian amon,
Nun dolor'
Mi' amo estas for,
Mi nun malhavas l'amon
Nun, traktas min priride,
C'ar mi ploras fie,
Do mi ridetas kaj diras, kiam belflam' ne eltenas,
Okulojn fumo venas.

elangligis Jack Wilson
~